Het vieren van diversiteit en de verschillen tussen mensen in de wereld zou een gegeven moeten zijn, ongeacht in welk land of welke maatschappij je leeft.
Immers, hoe saai zou de planeet zijn als we allemaal precies hetzelfde zouden kijken en handelen? Heel saai is het antwoord, als je het moeilijk hebt.
In de afgelopen jaren zijn er inspanningen gedaan om de inclusie in de vele lagen van het leven te bevorderen. Sommige gebieden hebben meer succes gevonden dan andere, zeker, maar de algemene boodschap is duidelijk: gewoon omdat iemand anders is dan ‘de norm’ zijn ze niet minder goed in staat om fantastische dingen te doen.
Vraag maar aan Kennedy Garcia, een meisje dat door artsen werd geadviseerd om zich in een instelling te laten opnemen toen ze pasgeboren was. Kennedy, uit Colorado Springs, Colorado, heeft het Down-syndroom en de artsen hebben haar moeder volgens Metro verteld dat ze daardoor een lage kwaliteit van leven zou hebben.
Ze vreesden dat ze als volwassene luiers zou moeten dragen en het zou vriendelijker zijn als ze in een gespecialiseerde instelling zou worden geplaatst voor haar eigen welzijn.
Kennedy’s moeder Renee koos er als het ware voor om ze allemaal uit de ziekenhuiskamer te schoppen. Ze stond niet op het punt om haar baby op te geven, en de tijd heeft bewezen dat ze wijzer is dan alle artsen die haar hebben geadviseerd.
Snel vooruit naar de dag van vandaag en Kennedy heeft deelgenomen aan danswedstrijden in de hele staat en model gestaan voor topmerken in de Verenigde Staten. Ze heeft ook gestreden tegen kanker, het overwinnen van leukemie met ijzeren wil en standvastige dapperheid.
Renee vertelde Metro: “De nacht dat Kennedy aankwam, was ik gebroken om te leren dat ze de aandoening had omdat ik niets anders te eten kreeg dan een negatief, somber beeld geschilderd door artsen en verpleegkundigen die echt geen idee hadden wat de toekomst van mijn kind echt in petto had.
“Het was pas de volgende nacht dat een vriendelijke vroedvrouw me vertelde dat Kennedy mooi was en net als haar dochter, die ook de aandoening had, dat ik een sprankje hoop voelde.
“Het eerste wat ik vroeg was of haar dochter kon lopen.. Ga verder naar de laatste pagina voor het vervolg van dit inspirerende verhaal.
