Azra Brouwers uit Reusel heeft de afgelopen tijd geen vast thuis gehad na het beëindigen van haar relatie. Ze heeft de afgelopen maanden op verschillende tijdelijke plekken geslapen, maar heeft nog steeds geen eigen huis. Nu heeft ze de moeilijke beslissing genomen om naar een daklozenopvang te gaan. We delen haar verhaal omdat ze wil laten zien dat deze problemen kunnen iedereen treffen.
Van Stretcher tot daklozenopvang
Na het einde van haar relatie, sliep Azra eerst bij haar vader op een stretcher midden in de keuken. Maar dat was verre van ideaal. Het gebrek aan ruimte en privacy maakte het een uitdagende situatie. Voor die tijd had ze al op twee andere tijdelijke adressen verbleven. Het huis dat ze deelde met haar ex was te duur voor haar alleen. Met een maandelijkse huur van 1300 euro kon ze het niet veroorloven om er te blijven.
De harde keuze om naar een daklozenopvang te gaan
Ondanks het bij familie en vrienden verblijven, wist Azra dat ze uiteindelijk meer permanente huisvesting nodig had. Ze besloot contact op te nemen met de woningstichting om een sociale huurwoning te krijgen. Helaas kreeg ze geen voorrang, en haar situatie was niet urgent genoeg om in aanmerking te komen. De gemeente Reusel-De Mierden kon haar ook niet aan een woning helpen. Uiteindelijk vond ze haar weg naar maatschappelijke opvang Springplank040 als een noodoplossing.
Een tijdelijke oplossing
Bij Springplank040 slaapt Azra met drie andere vrouwen op een kamer. De faciliteit biedt gemeenschappelijke ruimtes en maaltijden. Azra benadrukt dat ze niet tussen mensen met verslavingsproblemen terecht is gekomen. Haar grootste uitdaging is simpelweg het ontbreken van een eigen huis. Ze blijft hopen om binnenkort een permanente woonplek te vinden.
De groeiende uitdaging van woonproblemen
Volgens Thijs Eradus, de directeur van Springplank040, is er een groeiend aantal mensen in de opvang die voornamelijk te maken hebben met woonproblemen. In de afgelopen tien jaar is dit aantal aanzienlijk toegenomen. Azra blijft wekelijks reageren op beschikbare woningen, in de hoop snel een eigen plek te vinden. Ze is bescheiden in haar wensen: “Aan een appartementje met één kamer heb ik genoeg. Als ik alleen met mijn hondje op de bank kan liggen onder een dekentje, ben ik tevreden.”
Het verhaal van Azra benadrukt de uitdagingen waarmee mensen kunnen worden geconfronteerd als het gaat om huisvesting en het belang van begrip en ondersteuning in dergelijke situaties.
