Het was het afgelopen weekend erg heftig in sommige steden met mensen die begonnen te rellen in onder andere Rotterdam maar even later waren er ook rellen in Den Haag, Roermond, Leeuwarden, Urk en Eindhoven. De politie werd bekogeld met vuurwerk en er werden zelfs politieauto’s in de fik gestoken.
Er zijn mensen die het eens zijn met de rellen maar wij keuren geweld niet goed en gelukkig het grootste deel van Nederland ook niet. Er is iemand die er zo van geschrokken was dat hij/zij besloot om een brief te schrijven aan de relschoppers van afgelopen weekend.
In eerste instantie staat er aan het einde van brief dat de schrijfster van deze brief onbekend is maar de brief werd geplaatst in een populaire Facebook groep genaamd Mooie teksten en gedichten.
Zie hieronder de brief:
Gebroken relschopper,
Gecondoleerd, man. Gecondoleerd met het overlijden van je vriendin. Gecondoleerd met de fantastische moeder van jullie zoontje van anderhalf. Zo plotseling, zo onverwacht.Vrijdagavond nog een laatste groet en een vluchtige kus. Niet beseffend dat het de laatste zou zijn.
Even later loop je met je maten over straat in Rotterdam, jouw stad. Jullie zijn op weg naar de Coolsingel. Er is een demonstratie tegen 2G. Demonstreren? Als dat geen rellen wordt. Je adrenaline begint al wat te borrelen.
Jullie zijn uiteraard goed voorbereid op de demonstratie: de zakken vol met zwaar vuurwerk, boksbeugel in je rechter kontzak. De capuchon van je hoodie over de cap op je hoofd.
Aangekomen op de Coolsingel zie je dat het al behoorlijk druk is. Hier en daar wordt vuurwerk afgestoken, een eerste brandje. Niet veel later loopt de demonstratie gierend uit de hand. De adrenaline spuit inmiddels door heel je lichaam. Je vuurwerk knalt als was het een handgranaat. Dan: blauwe zwaailichten, sirenes, brandweerwagens komen aan, ME-busjes gevolgd door meerdere pelotons ME-ers.
De adrenaline bonkt nu in je hoofd. Samen met je maten en tientallen andere relschoppers jagen jullie agenten in hun politiebusje in het nauw. De agenten, die zorgen voor de veiligheid in jouw stad, weten niets anders dan hun voertuig te verlaten en het op een lopen zetten. Ze vluchten voor jou en je maten. Vluchten, omdat ze hun leven niet zekers zijn.
Het politiebusje wordt jullie prooi. Je volgende stuk vuurwerk ontwricht de onderkant. Je maat gooit een fiets door de voorruit. Seconden later staat het voertuig in lichterlaaie.
In de loop van de avond verschijnen de eerste beelden van de demonstratie op social media. Even na tien uur worden de verschrikkelijke beelden de Nederlandse huiskamers ingespuugd. Bijvoorbeeld bij Jinek, de talkshow waar je vriendin altijd zo graag naar kijkt. Keek. Net als gisteravond. Jullie zoontje ligt heerlijk te slapen. Zij, lekker met een wit wijntje en wat borrelnootjes, onderuit op de bank. Als ze de beelden van de Coolsingel ziet, schrikt ze zich te platter, als ze jou daar herkent. Toch? Ja, dat ben jij, met die opvallende hoodie , met de capuchon over je pet. Van schrik verslikt ze zich in een nootje. Het nootje blijft hangen en zit onbeweeglijk vast. Ademnood. Ze beseft dat het niet goed gaat komen. Ze pakt haar telefoon. 112. Elke seconde lijkt een minuut. Die tijd heeft ze niet. Waarom duurt het zo lang??
Even na middernacht keert de rust terug op de Coolsingel. Met je maten loop je terug. Wat een avond! Trots praten jullie nog na over jullie overwinning, want zo voelt het toch? Meerdere politieauto’s in vlammen op. Politie op de vlucht! Wow, die brandweerwagen, hadden jullie ook bijna de vernieling ingejaagd. Je adrenaline borrelt nog een beetje na.
Als je de laatste bocht richting je appartementje neemt, zie je blauwe zwaailichten: politie, ambulance. Wat is daar aan de hand? Je adrenaline begint direct weer te jagen. Maar dit is anders. De hulpdiensten die zorgen voor de veiligheid van jouw stad, staan nu voor jouw portiek. Eén van de agenten stapt op je af. Je bent op je hoede. Maar je beseft dat je nu alleen bent. Zonder je maten. De agent noemt vragend rustig je naam en je bevestigt dat jij dat bent.
De agent heeft als verschrikkelijke opdracht, als onderdeel van zijn werk, te vertellen dat je vriendin is overleden. Je lieve vriendin. De fantastische moeder van jullie zoontje van anderhalf. Je staat als genageld aan de grond. Als de boodschap doordringt onder je pet met daar overheen de capuchon van je hoodie, stort je je met een hartverscheurende schreeuw in de armen van de agent.
Zijn vriendin dood? Maar hoe dan? Gestikt? Hulp kwam te laat? Maar hoe kan dat nou? De agent vertelt dat een demonstratie op de Coolsingel is uitgelopen op een veldslag met relschoppers. Veel hulpdiensten moesten worden ingezet om de orde te herstellen. De hulpdienst die uiteindelijk beschikbaar was om op de melding van je vriendin af te gaan, kon niet via de kortste route naar je huis. De Coolsingel was niet begaanbaar.
Ik wens je heel veel sterkte. Hoe moet het nu verder? Met jou? Met je zoontje? Hoe moet je later gaan uitleggen waarom het ventje geen moeder meer heeft? Hoe moet je leven met de gedachte dat je in feite medeschuldig bent aan de dood van je lieve vriendin, de fantastische moeder van jullie zoontje? Dat papa aan het vechten was met agenten, met brandweermannen. Ga je dat vertellen? Ik denk het niet…..
Gebroken relschopper, nogmaals gecondoleerd.
Auteur onbekend
Ben je het eens met de auteur? Deel dit bericht dan verder want samen kunnen we geweld voorkomen.
