De grootste ijsberg ter wereld ligt op een ramkoers met een afgelegen Zuid-Atlantisch eiland waar duizenden pinguïns en zeehonden leven, en zou hun vermogen om voedsel te verzamelen kunnen belemmeren, hebben wetenschappers gezegd.
IJsbergen breken natuurlijk af van Antarctica naar de oceaan, maar de klimaatverandering heeft het proces versneld – in dit geval met potentieel verwoestende gevolgen voor de overvloedige fauna in het Britse Overzeese Gebied van Zuid-Georgië.
De ijsberg die bekend staat als A68a is in 2017 afgesplitst van de Larsen ijsschots op het West-Antarctische schiereiland, die sneller is opgewarmd dan enig ander deel van het zuidelijkste continent van de aarde.
In het huidige tempo zal de reusachtige ijsberg 20 tot 30 dagen nodig hebben om in de ondiepe wateren van het eiland aan de grond te lopen.
De A68a is 160 kilometer lang en 48 kilometer breed op het breedste punt, maar de ijsberg is minder dan 200 meter diep, wat betekent dat hij gevaarlijk dicht bij het eiland kan komen.
“We zetten de kans op een botsing op 50/50,” vertelde Andrew Fleming van de British Antarctic Survey aan het persbureau AFP.
Vele duizenden koningspinguïns – een soort met een fel gele vlek op hun kop – leven op het eiland, naaste Macaroni-, Kinband- en ezelspinguïns.
Er wonen ook zeehonden in South Georgia, net als zwervende albatrossen, de grootste vliegende vogelsoort.
Als de ijsberg aan de grond loopt in de buurt van South Georgia kunnen de foerageerroutes geblokkeerd worden, waardoor het vermogen van de ouders om hun jongen te voeden wordt belemmerd en het voortbestaan van zeehondenjongen en pinguïnkuikens wordt bedreigd.
“De wereldwijde aantallen pinguïns en zeehonden zouden sterk dalen”, vertelde Geraint Tarling, ook van de British Antarctic Survey, in een interview aan AFP.
De inkomende ijsberg zou ook organismen en hun ecosysteem op de zeebodem verpletteren, wat decennia of eeuwen nodig zou hebben om zich te herstellen.
De koolstof die door deze organismen wordt opgeslagen zou in de oceaan en de atmosfeer worden vrijgegeven, toevoegend aan koolstofemissies die door menselijke activiteit worden veroorzaakt, zeiden de onderzoekers.
“In honderden jaren heeft deze ijsberg veel voedingsstoffen en stof geaccumuleerd, en ze beginnen uit te lekken en de oceanen te bevruchten.”
Tot een kilometer dik zijn de ijsbergen het vaste ijsvlak van de landgebonden gletsjers. Ze breken op natuurlijke wijze af van de ijsbergen als de met sneeuw bedekte gletsjers naar de zee duwen.
Maar door de opwarming van de aarde is de frequentie van dit proces dat bekend staat als afkalven toegenomen.
“De hoeveelheid ijs die van het centrum van het Antarctische continent naar de randen gaat, neemt in snelheid toe.” zei Tarling.
Tot het einde van de 20e eeuw was de Larsen ijsschots meer dan 10.000 jaar stabiel. In 1995 brak er echter een enorm brok af, gevolgd door een andere in 2002.
Dit werd gevolgd door het uiteenvallen van de nabijgelegen Wilkins Ice Shelf in 2008 en 2009, en A68a in 2017.
Hydrofracturering – wanneer water in scheuren aan het oppervlak sijpelt, waardoor het ijs verder naar beneden wordt gespleten – was vrijwel zeker de belangrijkste boosdoener in elk geval.
