“De laatste woorden die hij tegen me zei, waren: ‘Mam, ik ga naar buiten, ik kom straks terug’. Maar hij is nooit teruggekomen”, zegt de moeder van haar zoontje Joshua die doodgestoken is tegen Rijnmond. Twee dagen geleden werd de jongen doodgestoken en er is ontzettend veel verdriet in de Rotterdamse wijk Beverwaard. Zijn moeder en broer hebben besloten om te vertellen wat er precies gebeurt is in een interview met Rijnmond. “Ik heb mijn zoon altijd gezegd dat ik er voor hem zou zijn en voor hem zou vechten. Maar nu juist op het moment dat ik voor hem moest vechten, stond ik er niet. Ik weet zeker dat hij mijn naam heeft geroepen toen hij daar, gewond, lag. Maar ik was er niet. Dat doet me pijn.”
“Ik zat op het balkon en zag de traumahelikopter. Mijn onderbuikgevoel toen… Ik nam mijn telefoon en begon Joshua te bellen. Bellen, bellen en nog eens bellen. Maar hij nam niet op. Ik voelde me duizelig, werd misselijk. Want als ik hem bel, neemt hij áltijd op. Hij zegt dan wel eens dat hij onderweg is. Maar doordat hij zijn telefoon niet opnam, ben ik zelf naar het park gegaan met mijn dochter. Ik zag niets, ik wist niet wat er aan de hand was. Ik dacht nog: misschien hebben ze de traumahelikopter laten komen zodat kinderen er foto’s mee konden maken. We zijn uiteindelijk naar de speeltuin gegaan. Een paar minuten later kreeg ik een telefoontje van mijn schoondochter: Ze zei: ‘Ze hebben Joshua neergestoken.’
‘Het enige wat ik voelde, was hoe koud zijn lichaam was’
Toen viel alles uit voor me. Ik ben naar de politie gerend en heb gevraagd of het inderdaad om Joshua ging. Ze vroegen naar zijn naam en geboortedatum. “We moeten helaas mededelen dat uw zoon overleden is. Hij is doodgestoken”, zeiden ze toen. Alles werd zwart. Ik voelde niks meer. Ik ben schreeuwend dat park uitgerend. Schreeuwen, schreeuwen, schreeuwen: ‘Mijn zoon!’. Ze hebben me naar huis gebracht, maar ik ben later teruggegaan naar de plek waar hij lag. Ik heb zitten wachten, wachten tot ze hem weghaalden. Ik mocht zelf meelopen naar de lijkwagen. Het enige wat ik voelde, was hoe koud zijn lichaam was.
Dat beeld… die blik. Dat mijn zoon daar in de bosjes lag, dat beeld zie ik elke keer weer. Ik heb hem altijd gezegd dat ik voor hem zou vechten, wat er ook gebeurt. Maar juist op het moment dat ik voor hem moést vechten, stond ik er niet. Ik was er niet. Dat doet me pijn, omdat ik hem dit beloofd had. Ik weet honderd procent zeker dat hij mijn naam daar heeft geroepen, maar ik was er niet om hem te helpen. De laatste momenten dat hij mij nodig had, was ik er niet voor hem.”
Het volledige interview kun je lezen op de website van Rijmond.
