Katten hebben een slechte reputatie en worden vaak gezien als een afstandelijk huisdier – althans in vergelijking met hun belangrijkste concurrent, die ten onrechte bekend staat als “de beste vriend van de mens”. (En ik zeg dit als zowel een kat als een hondeneigenaar).
Maar katachtigen voelen wel degelijk genegenheid voor hun mensen ze drukken het gewoon anders uit – en het zijn niet alleen kattenmensen die het zeggen! Nu is er ook de wetenschap om het te bewijzen.
Onderzoekers van de Oregon State University kwamen tot de conclusie dat katten echt van hun mensen houden – of hen op zijn minst zien als ouders of verzorgers – na het uitvoeren van een onderzoek op kittens, gemodelleerd naar eerder onderzoek op honden en baby’s.
In de studie, gepubliceerd in Current Biology, werd onderzocht hoe de proefpersonen reageerden nadat ze twee minuten met hun verzorger hadden doorgebracht, alleen waren gelaten en vervolgens weer twee minuten waren herenigd. Na het experiment categoriseerden ze elk kitten volgens de hechtingsstijlen die in eerdere studies aan menselijke baby’s en honden werden toegekend – veilig, ambivalent, vermijdend, en ongeorganiseerd.
64% van de kittens vertoonde een “veilige hechtingsstijl” met hun verzorger, wat betekent dat de kat radeloos leek toen ze de kamer verliet, maar “een verminderde stressrespons vertoonde” toen ze terugkwamen.
Aan de andere kant bleek ongeveer 30% van de kittens een “onzekere hechtingsstijl” te hebben, wat betekent dat hun stressniveaus niet afnamen bij de terugkeer van de persoon naar de kamer. Deze verdeling komt overeen met de literatuur over mensenkinderen – dus het kleinere percentage met een onzekere hechtingsstijl is niet specifiek voor katten, in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht. Ook van belang: het percentage katten met een “veilige” hechtingsstijl is in feite hoger dan dat van honden – slechts 58 procent van de honden vertoonde de “veilige” hechting, terwijl 42 procent werd gecategoriseerd als onveilig.
