Kartner, met als alias Vader Abraham, leefde de afgelopen twee jaar helemaal op zichzelf en alleen. Hij was nergens meer te zien en eigenlijk wist niemand meer iets van hem. Zijn familie wil echter niets kwijt over hoe en waarom hij is overleden.
Kartner werd geboren op het station van Elst, als zoon van een stationschef. Hij stamde uit een familie van militairen en veldwachters die in de vroege 19e eeuw vanuit Maagdenburg via Roermond en Utrecht in het oosten van Noord-Brabant belandde. Generaties lang woonde de familie in Helenaveen, van waaruit de vader van Pierre naar Elst vertrok. De naam van de familie is zeer waarschijnlijk afgeleid van het Duitse Gärtner, tuinder.[2]
In augustus 1938 verhuisde het gezin Kartner van Elst naar Breda.[3] Toen Pierre Kartner acht was, won hij zijn eerste talentenjacht. Hij werkte in een chocoladefabriek als chocoladegieter in Hoboken, een baan waarmee hij zo weinig verdiende, dat hij soms chocolade morste op zijn overall om er thuis hagelslag van te maken.[4] Verder werkte hij als banketbakker en baatte hij een frietkraam uit.
In de jaren zestig deed Kartner ervaring op als artiest in het trio The Headlines, later The Lettersets genoemd. Na het uiteenvallen van die groep was Pierre een tijdje plugger voor platenmaatschappij Negram. Vervolgens werkte hij vanaf omstreeks 1967 voor die maatschappij als producer.
Als Lord Wanhoop nam hij een aantal “schuine” en dubbelzinnige liedjes op zoals Kruidendokter, Lily Marleen, Tonia en In het bad met Violetta (refrein: “Niet te heet, niet te koud”).[5] Ook onder namen als Pierre, The Headlines, The Lettersets, Het Rood-Wit-Blauw Trio, De Aardmannetjes, Los Vastos, Pierre en zijn Pietjes, Nol en Marie, De Uilen, Duo Venus & Penis en Duo X (samen met Annie de Reuver) produceerde hij talloze platen voor het Dureco- en Elf Provinciën-label, waarop hij vaak zelf de zang verzorgde. Samen met Ad Nijkamp vormde Pierre Kartner het gelegenheidsduo De Dikke & De Dunne en namen zij de single Ik zal nooit meer dronken wezen op. Die samenwerking zou later de basis vormen voor het ontstaan van de figuur Vader Abraham en de zeven zonen.
Ook probeerde Kartner artiesten als Willemien, Joke en Ben en De Kermisklanten aan een doorbraak te helpen. Het leverde enkele bescheiden succesjes op, maar de grote klapper maakte hij pas in 1970 toen de door hem ontdekte Corry en de Rekels wekenlang in de hoogste regionen van de hitlijst stonden met zijn compositie Huilen is voor jou te laat.
In de loop van de jaren zeventig was hij de man achter onder meer Ben Cramer (De clown) (De clown is oorspronkelijk geschreven door Georges Chatelain Allez viens on danse en Kartner schreef de Nederlandse tekst voor Ben Cramer[6]), Jacques Herb (Manuela) en Wilma (Zou het erg zijn lieve opa). Ook ontdekte hij de zangeres Mieke. Kartner schreef ook de Nederlandse inzending voor het Eurovisiesongfestival van 1973, De oude muzikant, gezongen door Ben Cramer, en voor het Eurovisiesongfestival 2010, Ik ben verliefd (sha-la-lie), uitgevoerd door Sieneke.
